Anolis equestris - anolis kubański
Polecany dla: |
Nie dotyczy |
Nazwa łacińska: |
Anolis equestris |
Nazwa polska: |
 Anolis kubański |
Synonimy: |
- |
Aktywność: |
Dzienna |
Środowisko życia: |
Nadrzewny |
Temperatura °C: |
np.W dzień XX°C, w nocy nie niżej niż YY°C |
Wilgotność powietrza %: |
np. W dzień XX-ZZ%, w nocy nie niżej niż XX-VV%. |
Typ terrarium: |
Nie dotyczy |
Wielkość terrarium: |
Nie dotyczy |
Trudność hodowli: |
Gatunek łatwy w hodowli |
Z angielskiego: Knight Anole
Nazwa “equestris” pochodzi z łaciny i oznacza rycerski. Nazwa ta powstała przez skórę tych zwierząt, która szczególnie w tułowiu między łaskami przypomina kolczugę rycerską. Gatunek nie jest pod ochroną. Na giełdach i w Internecie można nabyć dorosłego anolisa za 40Euro. Wadą jest, że prawie zawsze chodzi o zwierzęta z odłowu i przy dorosłych egzemplarzach nie można określić wieku. Stopień trudności hodowli średni. Zwierzęta te są bardzo agresywne względem siebie i często chorują na schorzenia kości, gdy nie są karmione dodatkowymi witaminami i wapniem.
Anolisy rycerskie są często spotykane w ofercie sklepów zoologicznych i należą do najpopularniejszych anolisów włącznie z anolisami zielonymi i brązowymi. Najczęściej spotykamy importowane zwierzęta, choć z niewielką ilością poświęcenia anolisy dobrze się mnożą w niewoli. Problem tkwi w tym, że gdyby sprzedawano wyłącznie zwierzęta rozmnażane w niewoli to byłyby one za drogie, ponieważ nie mnożą się wystarczająco mocno, a jedzą bardzo obficie, koszta byłyby za wysokie by móc te zwierzęta sprzedawać po niskiej cenie.
Anolis equestris może osiągnąć długość 55cm, przy czym samice osiągają maksymalnie 50cm, co oznacza, że są mniejsze od samców. 2/3 długości to ogon. Głowa jest masywna i płaska. Można dokładnie zauważyć płaty kości na czaszce. Ubarwienie ciała może wahać się od brązowego do słabego turkusowego, przy czym zazwyczaj są ubarwione w żywy zieleń. Czasami klują się niebieskie młode, które z biegiem czasu tracą ten kolor, jednak mienią się jeszcze na niebiesko (zdjęcie po lewej). Skóra między łuskami mieni się na biało, co ukazuje efekt kolczugi. Wzdłuż ust ciągnie się biała lub żółta linia, aż do ucha. W peludarium Hansa Gonella jest zwierze wyjątkowo ubarwione. Kolor podstawowy głowy jest raczej żółty. Następnie od czubka nosa przez oczy do końca głowy ciągnie się turkusowy pas. Jeżeli ktoś wie, jaki to gatunek lub, jeżeli ktoś posiada takie zwierze może się u mnie zgłosić. Od nasady kończyn przednich ciągnie się do brzucha biały pas boczny. Kończyny są silnie wykształcone i zakończone pięcioma rozszerzonymi palcami zaopatrzonymi w lamelle, dzięki, którym poruszać się może nawet po szkle. Na grzbiecie anolisy kubańskie posiadają grzebień, który występuje u obu płci i w przypadku zdenerwowania podnoszą go. Również worek podgardzielowy występuje u obu płci i może być przez nie prezentowany. Worek podgardzielany u samców jest raczej różowy, a u samic biały.
Anolis equestris żyje na wysokich drzewach, szczególnie wolnostojących (GEISSLER 2005).
Anolisy kubańskie są bardzo spokojnymi zwierzętami, które potrafią czasami godzinami tkwić w miejscu, co sprawia, że dla niektórych terrarystów wydają się nudne. Oczekuje się, że zwierzęta te mogą dożyć 15 lat.
Podgatunki
Dotychczas istnieje 11 podgatunków, które rozróżnia się po ubarwieniu worka podgardzielowego i ubarwienia ciała.
- Anolis equestris equestris MERREM, 1820
- Anolis equestris brujensis GARRIDO, 2001
- Anolis equestris buidei SCHWARTZ & GARRIDO, 1972
- Anolis equestris cincoleguas GARRIDO, 1981
- Anolis equestris cyaneus GARRIDO & ESTRADA, 2001
- Anolis equestris juraguensis SCHWARTZ & GARRIDO, 1972
- Anolis equestris persparsus SCHWARTZ & GARRIDO, 1972
- Anolis equestris potior SCHWARTZ & THOMAS, 1975
- Anolis equestris sabinalensis GARRIDO & MORENO, 2001
- Anolis equestris thomasi SCHWARTZ, 1958
- Anolis equestris verreonensis SCHWARTZ & GARRIDO, 1972
Występowanie
Anolisy Kubańskie początkowo występowały tylko na Kubie, jednak zostały wywiezione też w inne miejsca. Stąd żyją teraz też dzikie anolisy kubańskie na przykład na Florydzie.
Terrarium
Anolisy kubańskie potrzebują obszernych terrarii. JES (1988) podaje wymiary minimalne 60x60x90 cm (DxSxW) dla samca z dwoma samicami, HESELHAUS i SCHMIDT (1990) podają wysokość minimalną 100cm. Ja trzymam samca z dwoma samicami w terrarium o wymiarach 80x60x120 cm. Ogólnie przy większości zwierząt trzymamy się zasady im większe tym lepsze. Jednak przy anolisach kubańskich trzeba powiedzieć, że zwierzęta te nie mają dużej potrzeby poruszania się, dlatego wymiary JESa, przy spokojnych zwierzętach, wydają mi się do zaakceptowania, jednak przy tych wymiarach bym nie trzymał trzech zwierząt tylko maksymalnie 2. Również ROGNER (1999) opisuje przedstawicieli gatunki Anolis za spokojne zwierzęta. Normalnie trzyma się w jednym terrarium tylko jednego samca. U mnie 2 samce (ojciec i syn) żyły wiele lat razem bez problemów. Możliwe, że zachowują się agresywnie wobec siebie tylko jak samice są w pobliżu, jednak nie polecam próbowania tego.
Oświetlenie
Aby otrzymać wystarczająco dużo światła powinno się dostatecznie dużo świetlówek lub zależnie od wielkości terrarium promiennik HQL lub HQI użyć. Ja używam w terrarium o wymiarach wyżej wymienionych żarówkę spot 100W, 18W świetlówkę i 80W promiennik HQL. Nie można rezygnować z regularnego naświetlania UV. Światło jest u mnie maksymalnie 14 godzin włączone, a zimą 10.
Temperatura
Temperatura powinna w ciągu dnia osiągać 28-30 stopni i nocą według JESa (I.c.) i HESELHAUS powinna spadać do 20 stopni. Ponieważ mieszkam w mieszkaniu z ogrzewaniem na piec, spada u mnie temperatura czasami i do 16–17 stopni, co jednak zwierzętom nie szkodzi. Powinno się zadbać o miejsca ciepła gdzie temperatura dochodzi do 35-40 stopni. W naturalnym środowisku zwierzęta schodzą z koron drzew na pnie do wysokości 1-2m by się schłodzić (GEISSLER 2005). GEISSLER opisuje temperatury w zachodniej Kubie następująco: „ W porze suchej od listopada do kwietnia może nadejść zimne powietrze z północy, które przynosi ochłodzenie. W Matanzas spadła jednorazowo temperatura w nocy do 1 stopnia… Gdy spada temperatura w ciagu dnia poniżej 25* nie można znaleźć żadnych, zazwyczaj obficie występujących anolisów.
Wilgotność
60-90%
Wyposażenie
Anolis equestris żyją w naturalnym środowisku na wysokich drzewach i to powinniśmy uwzględnić w terrarium. Dlatego do wyposażenia należą solidne gałęzie (np. korkowe), które się nie mogą krzyżować, gdyż ogon może się zaklinować i zostać odrzucony. Gałęzie powinny być tak grube by anolisy mogły się za nimi schować. Najlepiej jak się w terrarium posadzi jeszcze rośliny o dużych liściach by zakryły gałęzie. W takie miejsca uciekają zwierzęta podczas zagrożenia lub śpią na nich. Powinno się tylko wytrzymałe rośliny sadzić w terrarium, ponieważ anolisy kubańskie wszystkie inne zniszczą.
Żywienie
Przy anolisach kubańskich można ten temat opisać jednym zdaniem: Zeżrą wszystko, co zmieści się w pysku! Pewnego razy młody osobnik zjadł u mnie swoje rodzeństwo, które było nie wiele mniejsze od niego. Przeliczyłem u mnie młode i zauważyłem, że 1 brakuje, a inny osobnik ma grube gardło, na co otworzyłem mu pysk i widziałem tam leżącego martwego biedaka. Można było dobrze zauważyć wszystkie części ciała, poza głową i kończynami przednimi. Trwało 4 dni zanim „posiłek” zniknął z brzucha.
Anolisy kubańskei piją bardzo dużo, dlatego regularne spryskiwanie terrarium nie wystarczy by dostatecznie nawodnić zwierzęta. Daję raz do dwa razy w tygodniu zwierzakom wodę wymieszaną z witaminami z pipety. Dostarczanie witamin i minerałów jest bardzo ważne. W przeciwnym wypadku zwierzęta chorują często na Rachitis lub Osteodystrophie. Przy pojeniu młodych zauważyłem dziwny fenomen:, gdy się poi młode anolisy z pipety dostają one napady duszenia się. Zwierzęta biegają wtedy szybko po terrarium z otwartymi pyskami i łapią powietrze. Następnie wypływa im z pyska gęsta ciecz. Krótko po tym zasypiają. Zdarza się również, że spadają z gałęzi na ziemię i leżą jak martwe. W tym stanie można je spokojnie brać na ręce, gdyż na nic nie reagują. Przy pierwszych moich młodych byłem zszokowany, gdyż myślałem, że wszystkie padły, jednak każdy mój przychówek wykazuje takie zachowanie, do którego już się przyzwyczaiłem. Teraz poje zwierzęta tyle ile chcą. Tylko w ten sposób można zapobiec tym zachowaniom. Młode anolisy praktycznie nigdy nie jedzą samodzielnie. Przez pierwsze 2 miesiące drażnię je by otworzyły pysk, a potem wystarczy im tylko pakować żarcie do środka, a one już same dalej jedzą.
Rozpoznawanie płci
Jest czasami nie łatwo rozróżnić płeć. Mi się również już zdarzyło, że samca uważałem za samice i na odwrót. Kiedyś popełniałem błąd kierując się tylko głową, jest to jednak nie pewna metoda, ponieważ młode samce nie mają jeszcze dużych czaszek, a wyrośnięte samice wydaję się bardzo muskularne. Lepiej jest się orientować nasadą ogona. U samców widać dokładnie pogrubienie i worki hemipenisów można dokładnie zobaczyć jako wydłużone, wierzchołki pod skórą. U młodych można dopiero po około 10 miesiącach zauważyć hemipenisy. Jako następna forma rozróżnienia często jest podawane ubarwienie młodych osobników. Czasami klują się osobniki, które posiadają białe pasy jak i tygrysów (zdjęcie po prawej). Te osobniki mają być samicami. Już częściej miewałem takie osobniki, jednak za krótko je trzymałem u siebie by móc określić płeć. Dotychczas zatrzymałem sobie tylko 3 takie osobniki, przy których mogę powiedzieć, że są to na pewno samice. Z drugiej strony zostawiłem sobie również 3 normalnie ubarwione osobniki, z których jedno okazało się samicą. Powinno się więcej liczb podać by można było tą teorię potwierdzić.
Rozmnażanie
Od listopada do marca przy temperaturze około 20°C zimuję moje anolisy. Światło jest włączone wtedy maksymalnie na 10 godzin w ciągu dnia. Jest mniej karmione. Przez to ze temperatura jest obniżona zwierzęta jedzą mniej. Nie codziennie jest terrarium spryskiwane. Gdy na dworze się ociepla i temperatura wzrasta i w terrariach stopniowo wydłużam dzień świetlny. Następnie karmie obficie 2 razy w tygodniu do oporu. Teraz nie wolno zapomnieć o codziennym spryskiwaniu terrarium. Spryskuję tak mocno, że krople deszczu się zbierają. Wydłużony dzień świetlny, obfita karma i wysoka wilgotność są wystarczającymi bodźcami by sprowokować zwierzęta do kopulacji. W najbliższych dniach dochodzi do kilkakrotnego parowania się, które trwa około 10 minut. Istnieją hodowcy, którzy zaobserwowali godzinne kopulacje. Po około 2 tygodniach można zaobserwować, że samica zachowuje się niespokojnie i przebywa coraz częściej na ziemi, co dla anolisów kubańskich raczej rzadkie jest. Czasami są wykopywane testowe dziury przez samice. Aby w przyszłości nie było trzeba przekopać całego terrarium można zastosować pewien dobry sposób. Wyciągam podłoże z pewnych miejsc w terrarium, a resztę spulchniam patyczkiem, następnie delikatnie wygładzam powierzchnię. Nie mocno tylko delikatnie. Gdy samica złoży jaja widzę gdzie powierzchnia nie jest gładka i dam wykopuję jajka. Anolisy składają jaja w przygotowanych miejscach gdyż jest tam już luźne podłoże i kopanie w nim nie jest takie wyczerpujące. Ogólnie samica korzysta zawsze z tego samego miejsca. Czasami można na pazurach i na pysku zauważyć ziemię, wtedy można byś sobie pewnym, że jajo zostało złożone.
Jaja zostają przełożone do inkubatora i inkubowane przy temperaturze 26°C +/- 0,5°C. Młode wykluwają się po około 55 dniach. BECH zapisał swe inkubacje przy temperaturach 18-24°C 72-92 dni. Maksymalnie samica złożyła u mnie w jednym sezonie 13 jaj, przy tym za każdym razem po jednym. Przy moim doświadczeniu zauważyłem, że młode rosną bardzo wolno. Wielkość zwierząt, które napotykamy w sklepach jest osiągana zazwyczaj po 3-4 latach. Dlatego uważam, że oferowane w sklepach zwierzęta z odłowu mają również minimalnie 3 lata, chyba, że w naturalnym środowisku rosną szybciej. Zdolność rozrodcza jest według mnie później osiągana niż BECH podaje, więc 15-18 miesięcy.
Opis jest tłumaczeniem z witryny http://biotropics.com/html/anolis_equestris.html
Literatura
ACHOR, K. L., & P. E. MOLER. (1982): Anolis equestris (knight anole). - Herp. Rev., Athens, 13(4): 131.
BARBOUR, T. & C. T. RAMSDEN (1919): The herpetology of Cuba. - Mem. Mus. Comp. Zool., Harvard Coll. 47: 69-213.
BARBOUR, T. (1930): A list of Antillean reptiles and amphibians. - Zoologica, 4(11): 61 - 116.
BECH, R. (1979): Anolis im Terrarium. - Aquarien Terrarien, 26(11): 385 - 392.
BECH, R. (1986): Zur Haltung und Vermehrung von Ritteranolis im Terrarium. - Aquarien Terrarien, 33(1): 20 - 22.
BELL, T. (1827), Zoological Journal: 235.
BLUMBERG, A. (1973): Pflege und Zucht von Ritteranolis. - DATZ, Stuttgart, 26(4): 136 - 138.
BLUMBERG, A. (1977): Der Ritteranolis. - Aquarien Magazin, 11(6): 230 - 231.
BLUMBERG, A. (1982): Haltung und Zucht des Ritteranolis, Anolis equestris. - SAURIA, Berlin, 4(4): 9 - 13.
BOULENGER, G. A. (1885): Catalogue of the lizards in the British Museum (Natural History). - Vol. 2, Second edition, London, xiii+497 pp.
BRACH, V. (1976): Habits and food of Anolis equestris in Florida. - Copeia, Lawrence, 1976: 187 – 189.
BREUSTEDT, A. (1991): Anolis equestris. - SAURIA Suppl., Berlin, 13(3): 207 - 212.
BROWN, L. N. (1972): Presence of the knight anole (Anolis equestris) on Elliott Key, Florida. - Fla. Nat. 45: 130.
CEMY, M. (1992): Natur und Reptilien im östlichen Kuba. - DATZ, Stuttgart, 45(9): 596 - 600.
CONANT, R. & J. T. COLLINS (1991): A Field Guide to Reptiles and Amphibians of Eastern/Central North America, 3rd ed. - Houghton Mifflin (Boston/New York), xx + 450 p.
DALRYMPLE, G. H. (1980): Comments on the Density and Diet of the Giant Anole, Anolis equestris. - Jour. Herp., Athens, 14(4): 412 - 415
DENZER, W. (1985): Die Herpetofauna Südfloridas, Teil 1: Die disjunkten Populationen tropischer Reptilien und Amphibien im Süden Floridas. - SAURIA, Berlin, 7(2): 5 – 10.
ENGELMANN, W.-E. (1976): Ungewöhnliche Nahrung eines Ritteranolis. - Aquarien Terrarien, 23(8): 315.
FITZINGER, L. (1826): Neue Classification der Reptilien nach ihren natürlichen Verwandtschaften nebst einer Verwandtschafts-Tafel und einem verzeichnisse der Reptilien-Sammlung des K. K. Zoologisches Museum zu Wien. - J. G. Heubner, Wien, 66 pp.
FLÄSCHENDRÄGER, A. & L. WIJFFELS (1997): Anolis - In Biotop und Terrarium. - Natur und Tier-Verlag, Münster, Terrarien Bibliothek.
GARRIDO, O. H. (1975): Nuevos Reptiles del Archipielago Cubano. - Poeyana Inst. Zool. Acad. Ciencias Cuba, 141: 1 - 23.
GARRIDO, O. H. (1981): Nueva subespecie de Anolis equestris (Sauria: Iguanidae) para Cuba, con comentarios sobre la distribución y afinidades de otras poblaciones del complejo. - Poeyana (232): 1-15.
GARRIDO, O. H., L. V. MORENO & A. ESTRADA (2001): Subespecies nuevas de reptiles del complejo Anolis equestris (Lacertilia: Iguanidae) para los cayos Las Brujas y Sabinal, Archipelago de sabana-Camaguey, Cuba. - Solenodon 1: 55-65.
GEISSLER, L. (2005): Exkursionen im westen Kubas. - Natur und Tier-Verlag, Münster, REPTILIA 56; 10(6): 42-49.
GEUS, A. (1969): Über eine Spontantuberkulose bei Anolis equestris. - DATZ, Stuttgart, 22(3): 94 - 95.
HESELHAUS, R. (1990): Von einigen kubanischen Anolis. - Aquarien Terrarien, 37(11): 392 - 395.
HESELHAUS, R. (1990): Von einigen kubanischen Anolis. - DATZ, Stuttgart, 43(11): 663 - 665.
HESELHAUS, R. & M. SCHMIDT (1990): Karibische Anolis. -Terrarien Bibliothek
JES, H. (1988): Echsen als Terrarientiere. - GU-Verlag.
KRYSKO, K. L. (2000): A Fishing Technique for Collecting the Introduced Knight Anole (Anolis equestris) in Southern Florida. - Caribb. J. Sci., 36(1 - 2): 162.
LYNCH, J. D. & H. M. SMITH (1964): Tooth replacement in a senile lizard, Anolis equestris MERREM. - Herpetologica, Emporia, 20(1): 70 - 71.
MCKEOWN, S. (1996): A Field Guide to reptiles and Amphibians in the Hawaiian Islands. - Diamond Head Publishing, Inc., Los Osos, CA.
MERREM, B. (1820): Versuch eines Systems der Amphibien I (Tentamen Systematis Amphibiorum). - J. C. Kriegeri, Marburg, 191 pp.
MESHAKA, W. E. (1999): Research and Thoughts on the Knight Anole (Anolis equestris) From Extreme Southern Florida. - Anolis Newsl., 5: 86 – 88.
MOLLE, F. (1961): 7 Jahre Anoliszucht - Erfahrungen und Erkenntnisse IV. - DATZ, Stuttgart, 14(8): 244 - 245.
NICHOLSON, K. E. & PAUL M. RICHARDS (1999): Observations of a Population of Cuban Knight Anoles, Anolis equestris. - Anolis Newsl., 5: 95 - 104.
NOONAN, B. (1995): Anolis equestris (Knight Anole). USA: FLORIDA. - Herp. Rev., St. Louis, 26(4): 209.
PETERS, G. & R. SCHUBERT (1968): Theoretische und praktische aspekte einer biologischen Expedition durch Kuba. - Biol. Schule 8/9: 337-346.
PETZOLD, H.-G. (1976): Ungewöhnliche Nahrung eines Ritteranolis. - Aquarien Terrarien, 23(8): 315.
PETZOLD, H.-G. (1982): Anolis equestris MERREM, 1820 - Ritteranolis. - Aquarien Terrarien, 29(10): 360.
REISINGER, M. (2002): Haltung und Zucht von Anolis equestris. - IGUANA Rundschreiben 15(2): 22-27.
RODRÍGUEZ SCHETTINO, L. (ed.) (1999): The iguanid lizards of Cuba. - Univerity Press of Florida; 428 pp.
ROGNER, M. (1999): Anolis - Saumfinger in der Natur und im Terrarium. - Birgit Schmettkamp Verlag, das Aquarium Nr. 364, 10/99.
RÜPPEL, E. (1845): Verzeichnis der in dem Museum der Senckenbergischen naturforschenden Gesellschaft aufgestellten Sammlungen, dritte Abtheilung: Amphibien - Verh. Mus. Senckenberg 3: 294 - 318.
SAVAGE, J. M. & C. Guyer (1991): Nomenclatural notes on Anoles (Sauria: Polychridae): stability over priority. - J. Herpetol. 25(3): 365-366.
SCHRÖTER, G. (1986): Über die bisher in die DDR eingeführten Arten der Gattung Anolis. - elaphe, 8(1): 7 - 9.
SCHWARTZ. A. (1964): Anolis equestris in Oriente Province, Cuba. - Bull. Mus. Comp. Zool., Harvard Univ. 131: 405-428.
SCHWARTZ, A. & O. H. GARRIDO (1972): The lizards of the Anolis equestris complex in Cuba. - Stud. Fauna Curacao an Carib. Is. 39(134): 1-86.
SCHWARTZ, A. & R. W. HENDERSON (1985): A guide to the identification of the amphibians and reptiles of the West Indies exclusive of Hipaniola. - Milwaukee Public mus., 165 pp.
SCHWARTZ, A. & R. W. HENDERSON (1991): Amphibians and Reptiles of the West Indies - Descriptions, Distributions and Natural History. - University of Florida Press, Gainesville, 720 pp.
SEVCIK, J. (1990): Ritteranolis in der Natur und im Terrarium. - DATZ, Stuttgart, 43(3): 156 - 158.
SZEEMANN, S. (1957): Nehmen Anolis equestris unter den Iguaniden eine Sonderstellung ein ?. - DATZ, Stuttgart, 10(10): 270 - 271.
ULLRICH, W. (1997): Terrarium - Einrichtung Tiere Pflanzen. - FALKEN Verlag, Niedernhausen, 127 S.
VALERIUS, K. (1981): Ein Beitrag zum Verhalten der Ritteranolis. - DATZ, Stuttgart, 34(3): 106 - 107.
VOGEL, Z. (1965): Herpetologische Beobachtungen auf Kuba. - Aquarien Terrarien, 12(7): 234 - 239.
Literatura:
